Koersend op het Surinameplein en met m'n gedachten al bij dat rare stoplicht waar ik als ik niet oplet altijd voorbij rij, zodat ik met mijn fiets tussen mijn benen achteruit moet waggelen omdat ik aars niet kan zien of het groen is of rood, kom ik politiemensen tegen. Ze zwaaien me het fietspad af en de stoep en net als ik weer wil aanzetten merk ik dat de mevrouw voor me ook echt afstapt, ik kijk om zie nog 4 politieagenten en doe dat dan ook maar.
Fietscontrole mevrouw.
Nou hier is 'ie! Roep ik vrolijk (viel niet zo goed aan haar hoofd te zien)
En nu volgde toch wel de meest merkwaardige woordenwisseling ooit:
Is deze fiets van u?
Ja
Waar heeft u hem gekocht.
Bij de fietsenwinkel
ze kijkt me vragend aan
op de marathonweg
Wanneer?
Januari
Nieuw?
Ja
Toen ging ze aan de stang voelen, en daar moet je dan heel serieus bij kijken (ik piste ondertussen bijna in m'n broek van het lachen...maar voelde aan dat dat misschien niet zo goed ging vallen bij deze mevrouw)
Is hij gegrafeerd?
Nee
Ik voel inderdaad niets.
Nou alles is in orde
euh dank u wel?
Ik fiets weg en hoor haar nog roepen: Zouden we niet gaan lopen!?
Gelukkig was ik alweer snel veilig op het fietspad om even later met mijn goedgekeurde fiets tussen mijn benen achteruit te waggelen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
: - ))
Hilarisch! Wat zijn ze toch ijverig onze agenten...LOL
Een reactie posten